Een beetje vanalles

Hallo iedereen

het is een eindje stil geweest aan deze kant van de grote plas, en dat komt voornamelijk doordat we zijn gaan werken en het toch serieus druk hebben gehad (ja, remember, wij zijn hier niet op reis hé! Er moet ook gewerkt worden!). Dirk Wim werkt in het financiële district van Los Angeles, op de 20e verdieping van een wolkenkrabber met 52 verdiepingen, en heeft een aantal heel toffe collega’s... maar daar zal hij zelf wel eens een stukje over schrijven.

MIJN WERK

Ik ben nu ook al een week naar het Department of Linguistics gaan werken, en ik moet zeggen dat het meevalt. ’s Morgens eerst een wandeling van zo’n 20 minuten door de campus en dan ben ik er. Het was wel even schrikken toen ik er de eerste dag ging: hoe mooi de gebouwen op de campus van buiten zijn, hoe belabberd vanbinnen. Maar het toppunt zijn wel de kantoren: de helft ervan heeft geen direct raam naar buiten. Kun je je dat voorstellen? Je zit in een fantastisch domein met heel veel groen, het is prachtig weer, en je zit de hele tijd binnen in een kamertje zonder raam! Als je buitenkomt krijg je telkens een schok: van een donker jaren 60 gemeentehuis ga je naar een Firenze-achtig park. Ikzelf deel zo’n kamer van 4 op 4, waar 6 tafels instaan, met 3 doctoraatsstudenten. Twee Amerikanen en een Fransoos, en zo komt het dat ik hier evenveel Frans als Engels spreek. Ze zijn er wel maar een paar uur per dag, tussen hun lessen door (jaja, mijn liefste collega’s daar in Leuven, een doctoraat maken hier is toch wat anders dan bij ons: de eerste twee jaar moet je de hele tijd lessen volgen, en iedere week heb je van elk vak een homework). De Amerikanen lijken het goed vol te houden, maar die Fransman lag vandaag in een soort mini-bibliotheekje annex relaxkamer waar onze bureau op uitgeeft lekker te slapen. Het was een mooi zicht, een slapende Fransoos (hij had zijn duimpje net niet in zijn mond zitten) tussen al die stoffige boeken.
Ik kan me trouwens wel goed concentreren op dat kantoortje, zo zonder raam, internetverbinding en vooral zonder een hele roedel kletstantecollega’s (maar Ana, Ilse, Katleen, Hilde en Steffie, ik mis onze babbeltjes toch wel hoor!).
Woensdag had ik een afspraak met die prof die mij hier ontvangt, een man van rond de 40 schat ik, een Duitser. Ik was serieus zenuwachtig voor die afspraak, maar het viel uiteindelijk goed mee: we hebben een uur en tien minuten gebabbeld, en ik heb wat goede ideeën opgedaan.

DIGITALE FOTOTOESTELLEN

Tja, we hebben er vorig weekend eentje gekocht, een Nikon Coolpix 7600, maar we zijn er niet echt tevreden mee: het duurt veel te lang voor je twee foto’s na elkaar kunt nemen, dat is echt niet plezant meer. We hebben besloten om het dit weekend te gaan ruilen voor een Canon Powershot A620, die – volgens de reviews die we op internet gelezen hebben – heel wat sneller zou moeten zijn. Leve het Amerikaanse liberalisme, waarin je alles wat je gekocht hebt mag gaan terugdragen, zonder dat je er een reden voor moet geven! Ik sprak daarover met een collega, en die vertelde dat heel wat vriendinnen van hem iets gaan kopen, het één keer aandoen en dan terugbrengen. Maar ja, ik ken er bij ons ook die dat doen, nietwaar? (Nu is er daar in het koude België iemand serieus rood aan het worden!)

“DE AMERIKANEN”

Echt veel heb ik er nog niet ontmoet: het departement waar ik werk is fel Europees getint, met twee Franse proffen, twee Duitsers, en een Nederlandse, en verder allemaal niet-Amerikanen. Ik was wel serieus geschokkeerd toen ik zag hoe de doctoraatsstudenten hier omgaan met hun proffen: ik zat bij die Duitse prof, en toen kwam er een doctoraatsstudent binnen om een afspraak met hem te maken. Die prof stelt voor vrijdagmorgen, maar die student zegt: Oh nee, liefst niet, dan moet ik nóg een morgen zo vroeg opstaan, kun je niet s namiddags? Die prof: nee, dan moet ik een lezing bijwonen. Die student: zou je die niet kunnen skippen? Je kunt je toch gewoon niet voorstellen dat wij dat bij ons zouden doen.

Over het algemeen vinden we de mensen hier heel erg vriendelijk: Dirk Wim heeft echt toffe collega’s en ook bij mij op het werk zijn de Amerikanen echt tof, zonder overdreven te zijn. In de winkels is het personeel erg vriendelijk zonder overdreven te zijn (ok, het is misschien niet echt gemeend, maar ik kijk toch liever als ik iets ga kopen op een niet-uit-de-grond-van-hun-hart-gemeend vriendelijk gezicht dan naar een gemeend zuur gezicht, zoals dat bij ons toch dikwijls het geval is). Een voorbeeldje: vandaag ging ik naar een winkel waar we altijd eten halen (een kleinschalige supermarkt waar er een koud en een warm buffet staat met superlekkere dingen) en toen ik wilde betalen merkte ik dat ik niet veel cash mee had en dat mijn VISA kaart niet in mijn portefeuille zat (paniek paniek)! Ik moest de helft van de dingen laten liggen, en toen had ik nog niet genoeg cash om alles wat ik in die salad-bar had opgeschept te betalen. En toen schoot die kassierster mij gewoon drie dollar voor! Zie je ze dat al bij ons in den Unic of in de GB doen? (Ik ben net teruggegaan en heb die mevrouw haar geld teruggegeven, mijn Visa had ik met mijn verstrooid hoofd in mijn agenda gestoken ipv in mijn portefeuille ;-) ).

En zo komen we bij het volgende onderwerp:

THE AMERICAN FOOD

Je móet er gewoon iets over zeggen als je Amerika probeert te beschrijven. Als je graag pizza’s, hamburgers, ijs, noedels, taco’s en sushi eet, liefst in refter-achtige zalen met ofwel een koel interieur ofwel een kitcherig-namaak-gezellig interieur, dan zit je hier goed. In Westwood (het stadje dat aan de campus plakt) heb je een aaneenschakeling van zulke tenten, sommige zijn zelfs 24/24 open. Ook de campus ligt bezaaid met zulke fastfood refters. Die zulke dingen zijn ook redelijk goedkoop: je eet makkelijk met drinken inbegrepen voor 16 euro met twee. Maar o wee als je wat gezonder wilt eten, dán moet je hier echt wel al wat geld hebben. Het is niet normaal. Doordat de groenten in de supermarkt hier zo duur zijn halen we meestal gewoon iets van die salad-bar, die ook niet goedkoop is, maar ja, we willen toch niet als miss Peggy en het koekie-monster terugkomen.

Wat hier wel goed en gezellig is zijn de koffiehuizen, ook van ketens (Starbucks, Coffee bean and Tea Leaf, enz.) maar wel leuk ingericht. Die zijn hier echt the-place-to-be, met allemaal lekkere koffiesoorten, cappucino’s, ijskoffie, enz enz. Wij die zo graag koffie drinken krijgen er niet genoeg van. Het is anders wel een raar spektakel wat je in die koffiebars te zien krijgt: het staat vol met kleine tafeltjes, en daar zitten allemaal studenten aan te studeren, uren aan een stuk, allemaal met hun laptopje, iPod en GSMmetje bij zich zitten ze serieus de student uit te hangen. Je voelt je soms ambetant als je er met twee zit en babbelt.

HET WEER

Je kunt het je echt niet voorstellen hoe lekker het weer hier is!!! Het is winter, en dat zie je: in de fastfood restaurants serveren ze “split pea with bacon”-soup en hebben ze een “winter schedule” en het is pikkedonker om 18u, net als bij ons tijdens deze periode van het jaar. Sommige bomen hebben ook al hun bladeren verloren, maar die staan dan fel contrasterend naast ongelofelijk hoge palmbomen, ferm uit de kluiten gewassen bananebomen en prachtig bloeiende magnolia’s (de hele campus ruikt heel doordringend naar die magnolia’s, en Ana, je weet dat ik van die bloemen hou hé!) Deze week was het hier serieus warmer dan de week ervoor: s middags was het zelfs al 26°. Ik had op een middag een kleurtje gekregen gewoon door buiten te eten (over de hele campus verspreid liggen terrasjes waar studenten aan zitten te eten en te studeren).

We gaan dit weekend waarschijnlijk naar Venice, een andere bekende badplaats met kanaaltjes geïmiteerd van Venetië, en waar ook de Muscle Beach is, waar allemaal bodybuilders lopen te paraderen (maar misschien is het nu nog te koud?) en waar Schwarzenegger zijn carrière begon (en kijk waar hij nu staat, de gouverneur van Californië!). We houden jullie op de hoogte!

Groetjes, wij gaan slapen, jullie wekkers beginnen nu af te lopen! Have a great day, folks!