Rit naar Las Vegas

Hallo iedereen,

hier zijn we nog eens terug, na een wel héél lange pauze (er waren er al die zich ongerust begonnen te maken...). Het is inderdaad twee maand geleden dat we hier nog iets op gezet hebben, maar ondertussen zijn we twee weken op reis geweest in Californië en we zijn ook nog twee weken teruggekeerd naar België, dus ja...

Welcome back dus in het land van de keuzes, waar je een waslijstje van 25 vragen moet doorworstelen voor je een koffietje kan bestellen (de grootte: regular, large en extra-large, het type koffie: een stuk of 10 keuzes, het type melk dat je erin wilt: gewoon, halfvet, weinig vet of geen vet, enzovoort enzovoort, en let op: de terminologie verschilt per zaak waar je koffie gaat halen, dus iedere keer moet je weer vragen wat alles betekent). Dit is ook het land waar je de keuze hebt uit drie maten granny smith appels (extra large, gewoon en baby), en waar zelfs het kiezen van een pot zure augurken je voor een probleem stelt. Zo hadden we eens een pot gekocht, zonder veel aandacht te geven, en toen bleek dat er KANEEL in die zure augurken zat, het was niet te eten. Daarnaast heb je ook natuurlijk nog zoete augurken, zoetzure augurken, augurken met dille, enfin, je bedenkt het maar en ze steken het bij de augurken. Nog eentje: wij drinken graag spuitwater, en dat vind je niet zo makkelijk in de winkel, het is hier blijkbaar niet zo populair. Maar áls je het dan vindt, dan moet je kiezen tussen spuitwater met limoensmaak, spuitwater met blueberry-smaak, spuitwater met citroensmaak, spuitwater met strawberry-smaak, en als je geluk hebt vind je nog eens gewoon spuitwater ergens achter in een schap.

Eventjes over de reis die we gemaakt hebben (zie ook de foto’s in bijlage). Half maart zijn Robert (Dirks getuige op onze trouw, voor de mensen die zo niet weten wie hij is) en Pauline (zijn vriendin) naar Los Angeles gekomen. We hebben een mini-van gehuurd en zijn samen gereden van Los Angeles naar San Francisco, een rit van meer dan 800 kilometer, langs plaatsjes zoals Malibu, Santa Barbara, San Luis Obispo, Big Sur, Carmel en Santa Cruz. De hele tijd rijd je bijna letterlijk op het strand: eerst heb je het water van de oceaan, daarna een strook met zand en soms een rij huizen en dan onmiddellijk ernaast heb je de Highway number one. Het is natuurlijk superjammer voor het landschap dat het zo kapotgemaakt is, maar als je op de Highway zit heb je natuurlijk een ongelofelijk prachtig zicht. We hadden ons goed geïnstalleerd: de jongens van voor (dat kwam het verkeerd rijden wel ten goede... voor de mensen die het oriëntatievermogen van Dirk en ik kennen: dat werd ruimschoots gecompenseerd door de GPS die ingebouwd lijkt te zijn in Roberts hoofdje), en the girls lekker kletsend vanachter. We hebben echt geluk gehad met het weer: het was nogal regenachtig en ook wel koud (zo kon je wel een winterjas verdragen, jaja, het weer is hier niet zo goed als we ons voorgesteld hadden), maar telkens als we buiten wilden was het een strak blauwe hemel met een mooie zon. Daarbovenop kwam nog dat het net het seizoen van de walvistrek was, die langs de kusten van Californië gaat: zo zagen we heel vaak in de verte in het water de ruggen van walvissen, met de bijbehorende ‘fonteintjes’. We hebben er geen mooie foto van kunnen nemen, omdat het te ver was, jammer! We kwamen ook voorbij een strand dat bezaaid lag met zeehonden, ze lagen echt als sardientjes in een blik, het was prachtig om te zien. Op sommige plekken was de kustlijn echt adembenemend mooi, vooral de regio die Big Sur heet, bij Carmel, wat trouwens een heel erg mooi plaatsje is, heel on-Amerikaans. Voor de steden of dorpen moet je hier trouwens niet komen als Europeaan, alles lijkt nogal op elkaar, en lijkt heel snel gebouwd, niets echt indrukwekkends. Dat is heel zeker zo in Los Angeles, maar eigenlijk ook in San Francisco, die dan de meest Europese stad is, en de mooiste van de steden die we gezien hebben. Het leuke van San Francisco is wel dat je veel te voet kunt doen, zo hebben we er een heel lange wandeling gemaakt. Ook mooi in San Francisco zijn wel de Victoriaanse huizen, een rij van fel gekleurd oude huizen die je ook ziet in het beginfilmpje van de serie ‘Full House’, natuurlijk de typische kabeltrammen, het zicht op Alcatraz, die bekende gevangenis en op die bekende brug, de Golden Gate Bridge.

De tweede week zijn Robert en Pauline dan naar een vroeger gastgezin van Robert geweest, en zijn Dirk en ik alleen verdergetrokken. Het doel was om naar het Yosemite park te gaan, één van de mooiste nationale parken hier, maar dat was gesloten omwille van de sneeuw (het ligt op grote hoogte). We zijn dan maar errond gaan rijden, eerst terug naar het zuiden, naar de hoofdstad van de landbouw Bakersfield (ook bekend voor de country) en daarna terug naar het noorden, om Death Valley door te rijden, een enorm gebied met pure woestijn en droogte. Het is dan ook niet voor niets het meest warme punt op de aarde, met een gemiddelde temperatuur van 44° in de zomer. Gelukkig regende het net toen wij eraan kwamen ;-). Het rijden ernaartoe en het rijden door het park waren fantastisch: een absolute leegte, met allemaal zand en rotsen, en hier en daar een grote cactus en oh ja, één keer een wat ze ghost city noemen, met nog 50 inwoners. Op het laagste punt (zo’n 100 meter onder zeeniveau) is er dan een soort bezoekerscentrum waar je kunt overnachten en eten. In de nabijheid liggen dan zandduinen. Het was superindrukwekkend om te zien, je kon echt op bepaalde plaatsen kilometers en kilometers verder kijken zonder ook maar één spoor van menselijke invloed te zien (als je de weg niet meerekent natuurlijk). Maar het prachtigste van al was wel een enorm zoutmeer, een overblijfsel van een echte zee die daar ooit geweest is, en die nu bestaat uit een enorme witte vlakte van zoutkristallen. Heel indrukwekkend, het was precies een sneeuwvlakte midden in de woestijn.

Daarna zijn we doorgereden naar Las Vegas. Dat rijden ernaartoe is op zich al een hallucinante ervaring: je rijdt honderden kilometers terwijl je alleen maar zand, stenen en cactussen ziet en plots, als een fata morgana, kom je bij een stad met een miljoen inwoners. De stad zelf is, indien mogelijk, nog hallucinanter: de eerste uren valt je mond open van verbazing over de enorme hotels die er staan, de volgende uren word je het een beetje gewoon, en daarna heb je zo’n overdosis kitch en goedkope glamour gehad dat je er eventjes niet meer tegen kan. De hotels zijn echt huge, zo is er één hotel, dat New York New York heet, dat een imitatie is van een heel blok gebouwen in New York, inclusief het vrijheidsbeeld én een achtbaan die door het hotel loopt. Verder heb je ook The Venetian (een enorm hotel waar kanaaltjes doorlopen waarop je kunt varen met een gondel), Paris Paris (met een luchtballon en een nagebouwde Eifeltoren), enzovoort enzovoort. In elk hotel is er natuurlijk een casino, waar honderden mensen zich uitleven op jackpot-machines en roulettes. Het publiek, daar kun je ook veel over vertellen: helemaal niet zo’n glamour volkje (die zitten waarschijnlijk in privé-suites), maar – hoe zullen we het uitdrukken? – een mix van frietkotuitbaters, peepshowbezoekers en nog van dat zulks. Hier en daar zie je dan ene in een jeansrokje passeren met een bloemetje in de hand en een minuscuul klein voile sleepje op het hoofd: just married in één van de ontelbare trouwkapelletjes langs de Las Vegas boulevard, die het toppunt van kitch voorstellen, compleet met plastieken duifjes, plastieken roosjes en natuurlijk plastieken kaarsjes. Er is zelfs een drive-in waar je kunt voorbijkomen met je auto om te trouwen. Er zit dan een gemeenteambtenaar aan een soort junkfoodafhaalloket, je hoeft er niet eens je auto voor uit te komen. Jammer dat we hiervan geen foto’s hebben kunnen nemen...

Enfin, je bekijkt de foto’s maar, hé!

Groetjes!!!!

Karen en Dirk Wim