L.A., where the dogs are pink!

Hallo iedereen,

hoe gaat het nog met jullie? Voor de weer-fanaten: het is hier serieus afgekoeld (vorige week was blijkbaar een hittegolf), zodat je toch een paar truien nodig hebt als je buiten loopt buiten de zon... Hier zijn we nog met wat nieuws én met meer foto's.

Zaterdag zijn we een wandeling gaan doen (we hebbben een boekje gekocht met korte wandelingen rond de meest bezienswaardige dingen in L.A.) in het oude ‘centrum’ van de stad. L.A. is ontstaan toen een groep Mexicanen (10 stuks) zich op het einde van de 19e eeuw zijn gaan vestigen in de stad, en nu nog kun je er het oudste huis van de stad bekijken, een Mexicaans-achtige villa, in een straatje vol met marktkraampjes die Mexiaanse spulletjes verkopen. Dit noemen ze ‘el pueblo de Los Angeles’. Maar eigenlijk is dit ook fake, want we hebben gelezen dat het Mexicaanse oude centrum eigenlijk een paar honderd meter verder was, en ze de hele boel later verhuisd hebben. Tja... er valt niet veel meer over te vertellen, het is een pleintje, een straatje en een huis, niet meer, redelijk toeristisch natuurlijk, maar wel mooi om te zien.
Een eindje verder is er dan Chinatown, waar de eerste groepen Chinezen zich zijn komen vestigen. Het is een beetje zoals de Chinatowns in andere steden (zie foto van de toegangspoort). Het interessante is wel dat El pueblo en Chinatown zo dicht bij elkaar zijn dat de activiteiten gewoon in elkaar overlopen: zo was er op het pleintje van el pueblo een Chinees lampionnetjes feest, waar Chinese meisjes een dansje uitvoerden, maar waar alles afgeroepen werd in het Chinees, het Spaans en het Engels (de hele stad is trouwens tweetalig: in de bussen bijvoorbeeld staat alles in het Engels en het Spaans). Het is ook kenmerkend van de stad, want we schatten dat je hier echt een perfecte verdeling hebt tussen Latino’s, mensen van Aziatische afkomst, zwarten en blanken. Op de universiteit heb je ook die smeltkroes, die wij heel erg prettig vinden.

Zondag wilden we dan weer een andere wandeling doen, maar toen botsten we op een mega shopping center (jaja alles is hier open op zondag, tot 20u zelfs! Ik ken er al een paar die hier helemaal failliet weer weg zouden gaan) en tja, de kapitalist in ons kwam maar eens boven dus hebben we niet veel meer van die wandeling gedaan en zijn de hele tijd ons gaan onderdompelen in één van de meest geliefde Amerikaanse bezigheden (naast cinema kijken, daarover later): shoppen!!! Het is geweten van mij dat ik op mijn geld zie wat kleren betreft ;-) maar Dirkje heeft zich flink laten gaan en heeft twee paar schoenen gekocht. Tel dat op bij die drie broeken die we al eerder eens gekocht hebben, en je weet dat ik ook dringend eens geld moet gaan uitgeven, anders is onze na-huwelijkse geldbalans niet meer in evenwicht :-).
Het was weer een enorm shopping-center waar je alles maar dan ook echt alles en in enorme hoeveelheden kunt krijgen. En weer: het is er zalig om te winkelen: de mensen zijn echt relaxt, iedereen is vriendelijk en beleefd en de verkoopsters helpen op een leuke manier, zonder opdringerig te doen. Waar wij er in België niet aan mogen denken om naar bvb het Woluwe shopping center te gaan in het weekend, vinden wij het hier echt plezierig. Maar nu komt het: je kunt nooit raden wat we zagen op de bovenste verdieping van de shopping mall, die natuurlijk opnieuw half gevuld is met alle fastfoodtenten die je je maar kunt voorstellen (derde geliefde bezigheid van de Amerikanen: rommel naar binnen werken!) ... een roze vrouw!!! Echt waar, ze droeg een roze hoed, was volledig in het roze gekleed, had roze schoenen, kousen en juwelen, enz. Maar het toppunt is wel dat ze een roze enorme tas meehad met daarin... een roze HONDJE. Echt waar, een levend roze hondje, geen pluche beest hé, compleet met een roze halskettingetje met daaraan een knipperend roze lichtje in de vorm van een hartje. Je kunt gaan denken dat mijn fototoestel in mijn handen begon te jeuken toen ik die mevrouw zag, maar ik kon haar niet ongemerkt fotograferen omdat de flash zou afgaan. Dus ben ik haar gewoon gaan zeggen dat ik haar hondje zo ‘cute’, ‘sweet’ en ‘nice’ vond, en vroeg ik haar of ik er een foto van mocht nemen, ervan uitgaande dat iemand die zo rondloopt graag wat aandacht krijgt. Ik wou natuurlijk het liefst een foto van haarzelf met dat hondje, maar dat durfde ik toch niet te vragen, Dirk kroop al bijna in zijn rugzak van schaamte dat ik dat ging vragen :-) maar ja, ik doe het voor jullie hé, lieve lezers. Nu, dat beestje was zodanig in de wolken met de aandacht dat het natuurlijk niet efkes simpelweg kon stilzitten (zie mislukte foto van een roze bol zonder kop) maar daardoor had ik wel het geluk dat die vrouw het hondje op haar schoot nam om hen beter te laten fotograferen (ik blij natuurlijk)... en ondertussen bleef het hartje aan dat beestje zijn kettingetje maar flikkeren. Het resultaat zien jullie in ons fotoboek. Ik heb wel niet durven vragen hoe ze dat beestje roze hield. We hebben het gestreeld en het was echt zijn eigen haar hoor, dat roze is, misschien steekt ze het wel iedere dag in een roze kleurbad of zo. Je had die scène moeten zien toen ik die foto maakte: komt daar plots een meisje af en roept luidkeels: “Look mammy, a pink dog, it’s pink, mammy, it’s pink!”.

’s Avonds zijn we dan naar de cinema gegaan (we hebben er wel geen popcorn en enorme beker cola bijgenomen hoor), naar de film Brokeback Mountain, die genomineerd is voor een hele rits Oscars (was wel mooi). Eigenlijk mag ik niet zeggen dat je naar “de cinema” gaat voor een film, neenee, je komt binnen in een “theatre”, en als je dan in de zaal binnenkomt zeggen ze “I hope you enjoy the show”. Cinema is een way of life hier hé!

Toen we terugkwamen van de film zijn we dan nog een strijkplank gaan kopen (dat kan hier allemaal om 23u, dat warenhuis is 24u op 24u open) en heb ik eindelijk een fotooke kunnen nemen van zo’n enorme limo in de straten van Westwood (zie fotoboek, waar we ook nog een aantal andere foto’s hebben geplaatst, ondermeer van de straten in Westwood, zodat jullie je een beetje een voorstelling kunnen maken van hoe het er hier uitziet, en ook van Dirks werk).

Dikke kussen,
Karen en Dirk Wim