ABOUT WHISKEY AND THE OSCARS

Hallo iedereen,

hier zijn we dan eindelijk nog eens terug met een verslagje. Sorry dat het zo lang heeft geduurd! We spreken hier vooral over onze weekenden, omdat onze weken er niet zoveel anders uitzien dan in België: opstaan, werken, eten, véééél dvd’tjes bekijken (in t Engels gesproken en ondertiteld: goed voor onze vocabulary) en slapen. Maar vooral: op de één of andere manier hebben wij hier zoveel tijd voor elkaar (waarschijnlijk omdat Dirk vroeger thuiskomt s avonds en nu zelfs 2 dagen per week thuis werkt bij mij – zalig! – en omdat ikzelf natuurlijk niet de hele avond aan de telefoon kan hangen met jullie allemaal, dat zal er ook wel iets mee te maken hebben), dus ja, het is eigenlijk een echte honeymoon op dat vlak!

ABOUT WHISKEY

Hmmm, over ons weekend twee weken geleden: de zaterdag hebben we eerst schandalig lang geslapen, daarna hebben we de hele namiddag gekuist, de was gedaan en gestreken... tja, dat moet ook gebeuren, we zijn hier niet op hotel hé! s Avonds moesten we dan naar een feestje van een collega van Dirk Wim ... een whiskey-party! We hebben er maar een taxi naartoe genomen, want in het donker zien we die bus toch niet meer echt zitten. Ziehier het concept van een whiskey-feestje in L.A. : men neme 35 soorten whiskey-flessen en een whiskey-encyclopedie, men zette in de eetkamer de mannelijke kant van een van Mexico afkomstige familie tesamen met (voor de ambiance) 4 jonge mannen, collega’s van de organisator, en men verwijdere alles wat riekt naar vrouw naar de zitkamer. Iedereen, zowel uit de eet- als de zitkamer afkomstig, mag zich vrij bewegen naar de keuken toe, waar een buffet van koude slaatjes en enóóóóórm veel koude pizza’s de toeschouwer proberen te verleiden. In de eetkamer leest de organisator telkens het etiket van de whiskey-fles voor, eventueel een stukje uit de whiskey-bijbel en geeft een beetje uitleg over de smaak en kleur van het goedje. Daarna wordt de fles rondgegeven in een eerbiedwaardige stilte, iedereen neemt een klein beetje whiskey, probeert de afkeer te verbergen onder een goedkeurend gemompel en drinkt daarna een slok water om de mond weer geheel ontvankelijk te maken voor de volgende slok. Zo gaat het vijvendertig keer verder, ondertussen is één van de Mexicaanse neven al komen een tukje doen bij de vrouwen in de zitkamer.

Bekijk eens de foto’s, dan kun je zelf zien wie Dirks collega’s zijn: Albert: de organisator (zonder hoed) en zijn neef (met cowboyhoed): hun grootouders zijn van Mexico overgewaaid naar The Valley net ten Noorden van L.A., ondertussen is Albert de trotse bezitter van een houten bungalow die op instorten staat maar 400.000 euro waard is én van twee grote auto’s, een PhD in wiskunde en het ongelofelijke voorrecht om bij Mercer te mogen werken. Links van Dirk Wim zit Eric, een volgens Dirk Jaap-achtige-humor-hebbend figuur, recht tegenover Dirk zit Shan, een jongen die toen hij 3 was met zijn ouders en zus vanuit Sri Lanka naar hier gekomen is zonder een cent, ondertussen hebben ze allemaal een mooie job en heeft hij zelfs voor zijn afstuderen een heel mooie auto gekregen. Naast Shan zit Jong, een Koreaan die op zijn 7e met zijn ouders hier is gekomen, ook straatarm, en ook heeft kunnen studeren en nu een mooie job heeft... zo zie je dus maar dat the American Dream echt bestaat: hier aankomen als buitenlander en zonder een cent en tegen de tijd dat je kinderen 18 zijn hebben ze alle mogelijkheden... probeer dát maar eens bij ons!

Na het feestje zijn we rond middernacht met de jongeren naar een bar geweest in Santa Monica (hebben we jammer genoeg geen foto’s genomen). De ouderen kwamen niet mee, want alhoewel ze zich niet te beroerd voelen om s avonds redelijk zat te zijn, moeten ze wel de zondagochtend om 8 uur (!!!!) met vrouw en gezin in de kerk zitten, de Mexicaan-met-cowboyhoed ging zelfs een rozenkransloop van 5 km doen, maar we weten tot op heden niet of hij het einde gehaald heeft. In die bar hebben we een ‘Irish car crash’ gedronken: je neemt een groot glas Guinness, je neemt een borrelglaasje Bailey’s, je laat dat in het glas bier vallen, en dan ad fundum (voor de Nederlanders) / salamander (voor de Vlamingen onder ons) je alles... hmm... de tranen springen je dan wel in de ogen hoor!

Op zondag zijn we dan een wandeling gaan maken die door een stuk van Beverly Hills en West-Hollywood ging (die twee stukken van LA zijn heel groot, we moeten nog veel stukken zien), door Melrose Place (lijkt totaal niet op wat je in de serie ziet), en door een toffe woonwijk net buiten de drukke boulevards, met mooie villa’s in Normandische stijl (zie foto).

ABOUT THE OSCARS

Vorige zaterdag zijn we dan, na alweer lang uitslapen op de bus gestapt en 15 km verder en een klein uurtje later (maar de bus rijdt wel zo traag dat je ondertussen de etalages in Beverly Hills kunt bekijken) zaten we op de Sunset strip in West-Hollywood, een stuk van de Sunset Boulevard dat heel bekend is geworden door één of andere film (sorry, de titel vergeten). We zetten er ook een aantal foto’s van, dan weten jullie ook hoe het er daar uitziet.

Naar vorige zondag 5 maart hebben we echt uitgekeken, want het was de uitreiking van de Oscars, en dát wilden we niet missen. s Morgens hebben we eerst een koffietje gedronken op ons favoriete Starbucks terrasje in Westwood (zie foto). Het was wel redelijk hallucinant, want wij zitten daar op ons gemak een koffietje te drinken, en net naast dat terrasje begint een dakloze gewoon stretch-oefeningen (inclusief handenstand!!! waarbij het bij elkaar gebedelde geld uit zijn zakken viel) te doen op een zitbankje.... Daarna de bus genomen alweer naar Hollywood, naar het Kodak Theatre, waar de Oscars uitgereikt worden. Dirk Wim wist goed waar het was, want hij is in het bijbehorende shopping- en eetcentrum op vrijdag met zijn collega’s gaan eten, bowlen en poolen. Ewel, het was fantastisch om daar al dat volk en al die drukte te zien!!!! Eerst en vooral: in de lucht cirkelden er voortdurend wel 4 helicopters rond en ook een prachtige zeppelin (zie foto), en alle forces van de LAPD (zie je dikwijls in films: Los Angeles Police Department) stonden klaar met van die typische brandweerwagens en politiebussen (zie foto’s). Alle limousines met de Very Important Persons moeten langs één straat (Highlands Avenue) binnenrijden tot aan de de rode loper, stapvoets, terwijl ze grondig gecontroleerd worden op bommen. Je ziet dus tientallen limousines aanschuiven in een straat waarvan zo’n kilometer is afgezet. Sommige VIPs doen dan het raampje van hun limo open zodat je kan zien wie erin zit... zo hebben wij Meryl Streep gezien.

Aan de zijkanten staan alle soorten rare figuren te kijken: gewone mensen, hanekammen en opvallend veel demonstrerende gelovigen met bordjes waarop ze reclame maken voor de Bijbel (zie foto). Even later viel onze frank waarom die mensen daar met de bijbel stonden te zwaaien: de film die het meest kans maakte op de belangrijkste Oscar, die voor de beste film, is Brokeback Mountain (die we hier in de cinema gezien hebben, zie een van onze vorige verslagen), die gaat over de liefde tussen twee mannelijke cowboys. Enige hypocrisie is de Amerikanen zeker niet vreemd!

Daarna hebben we nog een wandeling gemaakt in Hollywood: eerst heb je de Hollywood Boulevard, met neon-lichtjes, winkels die beelden van Elvis verkopen, theaters die nu geen volk meer trekken en maar omgebouwd zijn tot kerken (het omgekeerde dan bij ons! In heel L.A. zijn de verschillende godsdiensten trouwens heel nadrukkelijk aanwezig), en ook de gebouwen van de Scientology church (waar onze vriend Tom Cruise deel van uitmaakt). En dan, nog geen kilometer verder van de drukte, kom je in een prachtige heel rustige woonbuurt op een heuveltje, waar bv. Charlie Chaplin heeft gewoond, en waar je ook de bekende Hollywood letters op de heuvel ziet staan (zie foto). En dat is eigenlijk wel L.A.: je kan een ongelofelijke drukte hebben op die Boulevards, en dan ga je 500 meter verder, en zit je in een prachtige woonbuurt met heel mooie Mediterraanse huizen en heel veel groen...

Greetz!!!!!!
Karen en Dirk Wim